Mud Morganfield (US) tiltle: They Call Me Mud music: Blues - Soul year: 2018 label: Severn Records release date: march 09, 2018 info artist: Mud Morganfield © Rootsville 2018

Wil je als blues muzikant ernstig worden genomen kan je uiteraard niet blijven terugvallen op je afkomst en misschien is dit wel wat de zoon van Muddy Waters op deze 'They Call Me Mud' wil doen. In het huis van onder meer Kim Wilson, Sugar Ray, Darrell Nulisch en Tad Robinson is ook deze Mud Morganfield onder dak en werd er deze 'They Call Me Mud' op 9 maart uitgegeven. Naast Mud Morganfield zelf is er ook Rick Kreher als producer aangetrokken en als voormalig gitarist bij de band van Muddy Waters staat hij misschien nog wel het kortst bij de legendarische Muddy Waters.

Mud Morganfield @ Hoolrock 2015 © Rootsville

Mud Morganfield woont en werkt in Chicago en schreef 10 nummers op dit nieuwe album waardoor hij zijn skills als songwriter op de voorgrond zet. Het album werd opgenomen in de 'Joyride Studio' in Chicago. Voor de resterende twee nummers ging Mud grasduinen in het arsenaal van zijn vader. Met name 'Howling Wolf' en 'Can’t Get No Grinding'. Een van de kenmerken van de hedendaagse sound van Severn Records is toch zeker ook de soulblues zoals we deze kennen van Tad Robinson, Lou Pride en Darrell Nulisch en in dit opzet is deze 'They Call Me Mud' aardig geslaagd. Een album met ook duidelijke R'nB grooves.

Voor Mud Morganfield is deze 'They Call Me Mud' reeds zijn derde uitgave bij 'Severn Records' na 'Son of The Seventh Son' uit 2012 en hijzelf vindt dit zijn beste werk tot nog toe. Alles i dan ook aanwezig om het tot een succesvol album te laten uitgroeien, van soul over jazz tot de uiteindelijke blues. Een album waarop Mud Morganfield ook zijn dochter Lashunda tot de blues wil bekoren door met haar op het mooie 'Who Loves You' een duet te zingen.

In de typische Chicago Blues stijl opent Mud Morganfield hier op dit album met het statement 'They Call Me (The) Mud'. Een relaas over de jaren van het reizen over de ganse wereldbol. Uiteraard staat zijn vader meestal centraal maar ondanks alles zijn er ook invloeden uit de soul en rhythm 'n blues waar te nemen. Bijzonder soulvol is zeker ook het daaropvolgende '48 Days'. Op 'Who's Fooling Who' krijgen we naast Studebaker John ook een Mike Wheeler te horen met diens gekende Chicago guitar-licks. Iets wat Mike Wheeler ook nog doet op het funky '24 Hours'.

Footstompin' Chicago Blues krijgen we dan met nummers als 'Oh Yeah' en 'Can't Get No Grindin' waarna het album afgesloten wordt met voor mij het mooiste nummer op dit album, ' Mud's Groove' en daarmee is het moment misschien aangekomen om hier op ons continent nog eens met een 'Severn Soul Revue' uit te pakken...

tracks:

01. They Call Me Mud
02. 48 Days
03. Cheatin' Is Cheatin'
04. Who's Fooling Who
05. Howling Wolf
06. 24 Hours
07. Who Loves You
08. Oh Yeah
09. Can't Get No Grindin'
10. Rough Around The Edge
11. Walkin' Cane
12. Mud's Groove

musicians:

Mud Morganfield: vocals, bass
Billy Flynn: guitar
Studebaker John: harmonica, backing vocals
Sumito Ariyo Ariyosh: piano
E.G. McDaniel: bass
Melvin “Pookie Stix” Carlisle: drums

special guests:

Billy Branch: harmonica
Mike Wheeler: guitar
Lashunda Williams (Mud's daughter): vocals in duet with Mud on #7